Beklenti

"Ucuz Kahraman" başlıklı yazımın bağlantısını facebook'tan paylaşmamın ardından yazımı okuyup yorumlarını iletenler oldu. Arkadaşlarımdan biri kendisine vurulan kişinin Galatasaray Kaptanı olduğunu unutmamam gerektiğini iletirken Cristian'ın Arda'ya vurmasından sonra Arda'nın gidip Brezilylı futbolcuya vurmasını beklediğini söyledi. Arda'nın da böyle bir bekenti hissedip Cristian'a yöneldiğini düşününce ürktüm!

Şiddetin çocukluktan itibaren bir hakkını arama yöntemi-kültürü olarak bilincimize yerleştirildiğini savunanlardanım. Çünkü eve kavga edip geldiğimizde annemiz, babamız bizi avutmaya başladıktan sonra ilk olarak "sen de ona vurdun mu?" ya da "sen de ona vursaydın!" sözlerini söylemiyor mu? Vurduysak bir oh çekip üzülmememizi, vurmadıysak da bir daha bize biri vurursa bizim de ona vurmamız gerektiğini tembihliyorlar. Kısasa kısas! Ve bir dahakinde vurmadan eve dönmüyoruz!

O minicik beynimize şiddet olgusu yerleştirilirken sadece bu iletilmiyor tabi ki. Örneğin abi ya da ablamızla kavga ettiğimizde de, ilk onun bize vurmasının ardından karşılık vermiş olsak da "aaa vurulur mu abiye, ablaya o senin abin-ablan, büyüğün..." çelişkisiyle karşılaşıyoruz. Özetle bizden olana vurmuyoruz, bizden olmayana alayına gidebiliyoruz! Bizden olana vuruluyorsa, biz de bizden olana vuran kişiye vuruyoruz ya da vurulmasını arzu ediyoruz.

Tamamen içgüdüsel bir şekilde gerçekleşen bu fiziksel yönelimler çocuklukta en çok 10 kişinin, belki de kimsenin izlemediği mahalle maçları yaparken karşımıza çıkarken, 15-20 yıl sonra 50-60 milyonun izlediği 105 metreye, 68 metrelik büyük yeşil alanlarda gerçekleşiyor. İşin garip yanı da maçtan sonra televizyonlarda herkes olayı başlatanın kim olduğuna bakıp, karşılık vereni savunmaya başlayıp "mağduru" sineye çekiyor.

Evet, Haldun Üstünel'in de dediği gibi "Galatasaray kaptanına kimse el kaldıramaz." (Yani aslında kaldırır da buna hakkı yoktur ama insan yapmaya hakkı olmayan şeyleri de yapan bir varlıktır. Neyse... ) Doğru bir açıklama olsa bile derbideki benzer durumlarda şiddete eğilim potansiyelinin arttırabileceğini düşünüyorum. Çünkü o cümlenin devamında "Galatasaray kaptanına bir vurana beş vurun-vurulur-vurulmalıdır!" anlamı çıkarılabilir... Üstünel'in açıklamasına birebir katılıyorum. Çünkü Galatasaray armasının bulunduğu formayı taşıyan birine atılan tokat-yumruk, 500 yıllık bir geleneğe atılmış bir tokattır. Fakat unutulmamalıdır ki Galatasaray kaptanı da kendisine vuran kişiye vurma hakkını kendinde bulmamalı. Kendisini provokasyon amacıyla iten birini "Adam ol" nidalarıyla külhanbeyliği yapmamalı. Çünkü bu takımın kaptanı da 500 yıllık bir geleneğin taşıyıcısı, geliştiricisi, devam ettiricisidir. Yıllarca ülkenin önde gelen, ülkeye yön veren insanları yetiştiren bir kuruluşun armasını taşıyan kişi bu ağırlığı, beyfendilikle, olgunlukla kaldırabilmelidir.

Futbolda insan unsuru oldukça sinirlerin gerilmesinin de etkisiyle kavga-şiddet unsuru da illa ki içinde olacaktır. Ve Galatasaray kaptanı da bu tür olayların içinde olacaktır. Fakat Galatasaray kaptanının kavgayı körükleyen değil de bitiren kişi olması gerekmez mi?